Shingeki no Kyojin. Dział : Nezumi. Rozdział I: Wariat.

To nie był dzień różniący się od innych. Ptaki siedzące na gałęziach szumiących drzew. Dzieci biegały po łąkach ganiając się. Psy odpoczywały w cieniu budynków. Ludzie przechodząc ulicami wysyłali sobie nawzajem uśmiechy. W spokojnym miasteczku Nezumi za pierwszym murem mieszkańcy wiedli swoje spokojne życie, spokojnie przechadzając się po uliczkach, które również byłyby spokojne gdyby nie pewien „incydent”. Owy „incydent” powtarzał się nieustannie każdego południa od niecałych dwunastu lat. Zabawne było to jak ludzie już się do tego przyzwyczaili. Gdy wybiła dwunasta, dzwony zaczęły bić głośno, po czym w mieście, które jeszcze chwile temu tętniło życiem, nie można było dostrzec żywej duszy. Oprócz jednej małej osóbki. Tak, to ona była tym incydentem. Była ubrana w lekko podartą skórzaną kurtkę zwiadowców, ciemno brązowe spodnie i brązowe bury. Spod rozpiętej kurtki wystawał kaptur od czarnej bluzy. Postać miała również na sobie czarny kask z emblematem zwiadowców z prawej strony. Mała osóbka podeszła spokojnie do swojego roweru i usiadła na siodełku. Po czym przypięła do swojego paska długi sznur. Postać złapała pewnie kierownicę z paroma guzikami tak jakby chciała powiedzieć „Teraz czuje się już pewnie” i w zawrotnym tempie ruszyła. Jechała bardzo szybko robiąc po drodze różne triki. W pewnym momencie wjechała w ślepy zaułek. Jednak nie zatrzymała się ale pędziła jeszcze szybciej. Była już tuż przed ścianą. Uśmiechnęła się i nacisnęła guziki z obu stron kierownicy. Z dwóch wcześniej schowanych pod ramą skrzyneczek wystrzeliły dwie liny i przyczepiły się do ściany. Rower obrócił się raz wokół własnej osi i stanął pionowo na ścianie. Dwie linki zaczęły się wciągać nadając rowerowy rozpęd i wciągając go w górę po ścianie. Teraz postać czuła już pełną swobodę. Jadąc po dachach wysokich budynków i skacząc na kolejne śmiała się głośno i krzyczała „WOOHOO!”. Po chwili zeskoczył z dachu i leciał pionowo na chodnik lecz w ostatniej chwili ponownie linki wystrzeliły prowadząc rower po ścianach budynków. Postać skakała z jednej strony na drugą, za każdym razem robiąc kolejne sztuczki. W końcu zjechała na ziemie ale nie zwolniła. Utrzymywała prędkość taką jak na początku lub nawet większą. Dojechała do muru i zatrzymała się. Postać zdjęła kask. Był to chłopak o jasno brązowych włosach i żółtych oczach. Mimo dziecięcego wyglądu miał naprawdę dużo siły.  Zszedł on z roweru i usiadł tuż pod murem, opierając się plecami o niego. Spoglądnął na swój rower. Kierownica była w większości zrobiona z rękojeści mieczy wojskowych. Z tyłu był pojemnik z gazem oraz zawór. Pod ramą, między dwoma kołami były dwa graniastosłupy z których wysuwały się linki. Całość to było połączeniem roweru i zestawu do trójwymiarowego manewru. Chłopak zamknął oczy i słuchał odgłosów. Przyłożył ucho do muru, lecz nadal nic nie usłyszał. Po paru minutach siedzenia i wsłuchiwania się usłyszał znany dźwięk. Ktoś grał na jakimś przedmiocie o dziwnym kształcie. Otworzył oczy i ujrzał niską, drobną dziewczynkę o nieco jaśniejszych od niego włosach sięgających do połowy pleców. We włosach miała biały kwiatek, a ubrana była w jasną yukate . Grała melodie która wypełniała całą ciszę i tworzyła atmosferę odosobnienia ale także atmosferę jaka panowała w domu chłopaka. Dziewczyna miała zamknięte oczy i całym swoim sercem wczuwała się w grę. Grała na muszli. Zapomnianym wewnątrz  murów instrumentem. Melodia, która wydobywała się z muszli idealnie komponowała się z szumem wiatru. Po kilku minutach ostatnie dźwięki ustały. A dziewczynka usiadła tuż koło chłopca i wtuliła się w jego ramię, i cichym równie melodyjnym głosem co muszla zapytała.
-Drake, pamiętasz jeszcze co jest za murem ?
-Mówiłem Ci już tyle razy. Wiesz, że mało pamiętam.
-Ale nigdy mi nie powiedziałeś jak wyglądał nasz dom.
Chłopak schylił głowę, a po tym powiedział.
-A kogo obchodzi jakaś stara chata ?! Co powiesz na to żebym Ci opowiedział czegoś co się dzisiaj dowiedziałem ?
Zdanie to wypowiedział z ekscytacją i niesamowitą energią w oczach. Jednak chodziło mu głównie o odciągnięcie siostry od tematu „domu”
-Co odkryłeś braciszku ?
Zapytała równie podekscytowana dziewczynka.
-Wiesz, że . . . już niedługo odbędzie się nabór do wojsk ?!
-CO ?! Serio ?! Ja też chcę się zgłosić !
-Ej, Aruka ty nie możesz ! Przecież wiesz, że jesteś jeszcze mała.
Powiedział tonem „starszego brata” klepiąc po głowię małą Arukę.
-Ale jestem mądrzejsza od Ciebie.
Powiedziała wystawiając język bratu i uciekając w stronę swojego domu.
-Nie jestem głupkiem…
Powiedział naburmuszony nastolatek, wstawiając z ziemi.
-Już jestem mamo !
Powiedziała Aruka gdy tylko otworzyła drzwi od domu. Był to nie duży domek z czerwonych cegieł i jasnego drewna. Dziewczynka podbiegła do mamy i przytuliła ją. Jednak ta prawie nie zwróciła na nią uwagi. Jej szare oczy były zwrócone jedynie ciągle w stronę drewnianej szkatułki . Jednak po chwili zwróciła twarz ku dziewczynce i uśmiechnęła się do niej ukradkiem ocierając jedną łzę po czym związała swoje ciemno brązowe włosy w kok.
-Co, zgłodniałaś po chwili biegania ? Zaraz Ci coś przygotuje.
-Dziękuje mamusiu. A gdzie tatuś ?
-Poszedł na targ, sprzedać wazę którą zrobił. Tą przy której mu pomagał Drake.
-A tą dużą na ryż ? Była bardzo ładna. Pewnie tatuś sprzeda ją za dużo pieniążków.
W trakcie rozmowy do domu wbiegł chłopak. Zdjął rękawice i rzucił je na stolik po czym wziął do ręki kawałek chleba i usiadł, a właściwie położył się na kanapie.
-Może by tak dzień dobry ?
-Taa... Dobry.
Powiedział od niechcenia i wziął gryz chleba.
-Co u Ciebie w szkole ?
-Aa… No jak w szkole, a jak ma być ?
Uśmiechnął się fałszywie ale bardzo szeroko jakby chciał coś ukryć jednak jego mama od razu wiedziała o co chodzi.
-Znowu kogoś pobiłeś ? Kogo tym razem ?
-Nikogo ważnego.
-Kogo się pytam ?!
-Dyrektora i dwóch strażników.
Powiedział odwracając wzrok w stronę okna.
-Drake, czy tu musisz się codziennie pakować w jakieś kłopoty ? Dlaczego ich pobiłeś ?
-Ja się nie pakuje w kłopoty to nie moja wina, kazali mi zdjąć moją kurtkę i założyć jakiś durny mundurek !
-No to już wszystko rozumiem. Zaraz pójdę do szkoły i pogadam o tym z tym dyrektorem ale ty masz zostać w domu.
-No to raczej nie pogadasz z nim sobie dzisiaj. . . ma złamane dwa żebra, ale pewnie nie długo wyjdzie ze szpitala.
-CO!? Tym razem przesadziłeś nie możesz tak bić ludzi ! Ja rozumiem chcieli Ci zabrać twoją kurtkę no ale to nie powód żeby tak kogoś ranić. A jakby tak żebro przebiło mu płuco ?! Albo przewróciłby się  czy jeszcze . . .
Podczas gdy mama chłopaka zaczęła go pouczać ten słyszał jedynie *bla,bla,bla* i po chwili gdy kobieta była bardzo zajęta przemową to ten wyszedł z domu. Chłopak jak zwykle wsiadł na swój rower i pojechał w stronę miasta. W samym centrum zsiadł z roweru, przypiął go łańcuchem do rynny i wszedł do jakiegoś domu. Dom był ogromny i bogato ozdobiony. Na samym środku był kolorowy dywan a nad nim żyrandol. Z prawej i lewej strony były duże drzwi, a koło dywanu były duże drewniane schody. Chłopak wszedł po nich i poszedł do końca ciemnego korytarza. Na ścianach wisiały różne zdjęcia, ale większość przedstawiała wysokiego, umięśnionego mężczyznę w stroju żandarmerii królewskiej. Chłopak wszedł do pokoju na samym końcu . W pokoju siedziała na krześle dziewczyna o długich, kręconych czerwonych włosach . Miała niebieskie oczy i przepiękną twarz. Na głowie miała czarną opaskę z czerwoną różyczką po prawej stronie, a ubrana była w krótką czarną sukienkę na ramiączkach z falbankami. Czytała właśnie jakąś książkę i nie zorientowała się że chłopak wszedł do jej pokoju. Chłopak stanął za nią schylił się i zaczął przyglądać się książce, po czym zapytał.
-Co czytasz Mellani?
-AAAAA!!!
Krzyknęła dziewczyna i spadła z krzesła. W ostatniej chwili złapał ją Drake. Dziewczyna była gotowa na upadek ale po sekundzie otworzyła oczy, a tuż nad jej twarzą była twarz chłopaka. Melani zarumieniła się i nie wiedząc co ma robić wyrwała się z rąk chłopaka i na kolanach podeszłą do grubej książki która leżała na podłodze. Po czym chłopak zapytał.
-Nic ci się nie stało !?
-Nie, nic spokojnie! Zaczytałam się.
Powiedziała jeszcze nieco zmieszana, przestraszona i zarumieniona dziewczyna.
-To dobrze, to co to za książka ?
-To ? To jest zbiór powieści napisanych przez Anders’a Chris’a, pisze on głównie fantastyczne powieści o tym co się dzieje za murami.
Powiedziała Mell już spokojny, ciepłym głosem.
-Woo… Ciekawa jest ?
-No, mi się podoba.
-To cool, a wiesz może gdzie jest Cinan ?
-Em… powinien zaraz wrócić ze szkoły… to może chcesz żebym ci opowiedziała jedną z tych historii o świecie zewnętrznym podczas gdy będziesz czekać na niego.
-Ok, to dajesz.
-No to może o mieście które się jest usytuowane na półwyspie ?
-Półwyspie ? Co to ? Możesz opowiedzieć.
- Półwysep to jest tak jakby wyspa która z każdej strony jest otoczona wodą oprócz jednej od której jest „przyczepiona” do kontynentu. Według tej powieści było tam miasto zwane Sheallin. Miasto było piękne i nie miało żadnych murów. Drzewa tam były wysokie, domy zadbane, a w samym centrum pod pałacem był piękny ogród w którym kwitły na wodzie kwiaty. Ludzie mieli tam jedynie jeden problem – Tytanów. Ale nie takich o jakich nam opowiadano. Byli tam więksi, silniejsi i mądrzejsi. Jednak ludzie do obrony nie używali broni ale…
W tym momencie do pokoju wbiegł chłopak o średnio długich ciemnych włosach i niebieskich oczach. Krzyknął głośno „JESTEM” po czym krzyknął jeszcze „DRAKE WALCZ ZE MNĄ !” i rzucił się na chłopaka. Potem było jednie słychać śmiech całej trójki i głos Mell, która co jakiś czas mówiła coś w stylu: „Ej ! Chłopcy tylko spokojnie !” lub „ Uważajcie na moje książki !”.

Oi Minna ! Tu Sir.Aki., a to byłe mój wstęp do opowiadania... Taa... I wyjedź tu człowieku na weekend, a już tyle zaległości i braków... No cóż macie początek opowiadania, nie jest zbyt długie i nic się nie dzieje...  Nie mam talentu do pisania ale chyba nie wyszło najgorzej ^^ Oskarżenia i sugestie piszcie w komentarzach.Będzie mi bardzo miło. No to do następnego rozdziału !